Gelukkig waren bijtijds de courgettes geoogst (Stratia d'italia en nero di milano), de boontjes geplukt (boterbonen 'pencil pod' en stamslaboon 'annelino di trento')en de aardappels (agila) gerooid. De speciale afkomst van de courgettes was niet meer helemaal terug te vinden in de soep, waar hun subtiele karakter het aflegde tegen het geweld van de gremolata. Maar in de salade niçoise kwam de verrukkelijke agila mooi tot haar recht, evenals de smakelijke boontjes. Hoe is het mogelijk dat deze pieper zo onbekend is, want wat is die agila smakelijk, en perfect geschikt voor salade! En zo mooi dik en rond en bleek bovendien! Die poten we volgend jaar weer!
De courgette had ook in het toetje een nederige rol: niet zozeer haar smaak als wel haar textuur leverde een bijdrage aan de kruidige courgettemuffins, en het kweepeerijs was die spreekwoordelijke kers op de taart!
